________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيا ئـي

________________________________________________________

ديشب به كنج  ميكده  چيزي عيان  نبود                 يا  چشم  هاي خسته ما را  توان نبود

چند استكان مي  به  سلا مت كّذشته بود                ديكّر جهان   ماده   فهم     روان نبود

ا فشا ي  را زها ي  مكّو   بود   و  نشئـكّي                 قول و ترانه و  غزل  ار  آنچنان نبود

د ر   جمع   اهل  معرفت  ما  نشسته   بود                  آن شاهديكه ظاهرااهل  مكان نبود

خاموش و سر فكنده خيلي  مطيع  و  رام              كّويي كه در دهان قشنكّش زبان نبود

چشمم بكّرد چهره  او  خورده  تو   بسي               حا لي  رسيد ه  ليك  مجال بيان نبود

بوديم  ا لغرض  ثي  حا ل  مدام  خويش              هريك به صورتي كه به ديكّرعيان نبود

از جيب  خود  يكي  به در آو رد نا كّهان              آنجنس بوالعجب كه زيادي كّران نبود

آهسته ا ش  فكنده  به د ست و به بار زد              رو شن چو شد دكّر ز لب ما نهان   نبود

همچون  ثياله كّرد  سرم دور  مي كّرفت             كامي چو ميزدي دكّرت در دهان نبود

‏"بنكّي  زديم  و سر انا  الحق  شد  آشكار             ما را براين كّياه ضعيف اين كّمان  نبود

قل از كنار  عصمت   ما   رفته  بود  د و ر             د يكّر  از   آن   منيت    آدم  نشان   نبود

كّشتي   زد يم   در   ملكو ت   و كنار   يار             ديديم   باغ خلد  غمش  از خزان  نبود

و آنكّه   به  جبرئـيل    نشسته   فرا ز    باغ             چرخي  زديم  و  ممكن در آسمان نبود

يكبا ره  كّرد  و  دولخ   بسيا ر   شد  ثديد             ديكّر  مجال  سير  و سلوك و امان  نبود

د يد م  كنا ر   غصه ي  جا و يد  زندكّي              بنشسته ام كه  مهلت چون  وچنان نبود

ما ئـيم و  درد  بودن و  زخم  هميشه باز              و آن دايه اي كه هيچ كرت مهربان نبود

7/3/770

________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيائـي

________________________________________________________

در   سجن  سياه   اين       زمانه                                  محبوس   شدم   چه    آهوانه

نوميد  چو    زنكّيان        مهمور                                  زنجير    به   ثاي    بي     بهانه

نه دشمني و نه دوست   با   من                                  تنها  شده ام   در   اين   ميا نه

آهنكّ     كجا    كند         خيالم                                   تا   و ا    رهم    از   غم   زمانه

تا    وا   رهم   از   زمانه      دون                                   رو يي   بنهم    به    قبله   خانه

آ ن قبله كه مي در آن بچرخش                                   كّردد     ز   كمينه     تا   كرانه

آن قبله كه محتسب درش بست                                   و كنون    شده   ثر  ز   موريانه

آغاز        كّرفته       كّريه      من                                    خواهم  سخني  زدن  به شانه

مرتْيه   كنم     زمان    دون    را                                    زخم   تن   خود  دهم    نشانه

زندان  و    سياهال    و     كّزمه                                    داروغه  ي  مست   و     تازيانه

ياران    به      دخمه       افتاده                                    در  ظلم   و  شكنجه  اي شبانه

بند   از    دهنم   بكّيرم   و   باز                                    ا فشا ي     غمان    جا و د ا نه

باكي  ز  امير  و كّزمه  ام نيست                                    كّر   خون   تنم    زند   جواانه

يا   باز   دوباره   بند   بر    ثاي                                     زندان  بشوم      همي    روانه

آرام     نكّردد     اين   صدايم                                      مركّ  است  خموشي     زبانه

15//2/77

________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيائـي

________________________________________________________

تو  اي   مرد  بيدار  و    فرياد     رس                          به  خنيا كّري   شهره  در   ثيش  و ثس

همه   در   نور  ديده     آفاق    رنج                          نيا بيدي   از   رنج   خود   هيچ   كّنج

غم  و درد  جان  تو   را   شد    ردا                          رهيكّان       اين       قوم   كردي    ندا

ولي   خفتكّا نند   در    شهر      شب                          به   سوداي  باطل    همه   در    تعب

به  يلداي شب هاي تاريك  و سرد                          طربناك   با   باده   و   چنكّ     و  نرد

كه شب بي نها يت دراز است وتار                           و  تا   صبح   روشن   بسي   مانده كار

,

تو  اي    مرد   بيدار   و    فرياد رس                           به  خنياكّري  شهره  در   ثيش  و  ثس

ثلاسيده        در       معجر       بادها                           فرو مرده        در         معبر        يادها

سقايه   به  دستت   در   اين كّرد وار                          اكّر  چه    طراوت     نشد      بر    قرار

كويري  سراسر فسون   است   دشت                        كجا كي   چكّونه    توان  ثاك   كّشت

,

" برو    مرد   بيدار    اكّر    نيست       كس                     كه  دل  با تو   دارد  ممان  يك  نفس

تو كّل جويي اي مرد و ره ثر خس است                     شكر خواه را حرف  تلخي  بس است"

تابستان   74

________________________________________________________

مجموعه آتْار  رضا شهيد ضيائـي

________________________________________________________

و   مي آمد  از  شرق   آواز    تابوت                    فرو   آمد  از   آسمان    تنكّ    باروت

 سحر بود  مي  آمد   آهنكّ  كوس                   سحر  بود  و  مي خواند  آنك  خروس

سحر  بود  و  عصيان   آدم  و   باد                   سحر   بود  و   مستي   خدا   ياد     داد

سحر   بود  و  مردي  در آغاز  راه                   و    مي آمد  از      دور     دلخسته       آه

سويداي     افسانه  هاي      كهن                    كهن     جا مه     خسر و ا ني     به     تن

فسان و فسون هاي اصحاب دود                    انار    ترك     خو ر د ه    وقت      شهود

و  سر ها ي  رفته  به  با لا ي  دار                    سما ع     سبو حي     سا قي    و         يار

 تكد   با د   هر   ثرچم  با م   را                     شكستند    خصما ن    جم    جا م          را

ورق بر ورق جمله  از هم دريد                     چو   ا ر ؤ نكّ   ما ني    به  كو ران    رسيد

 و   مي آمد  از شرق آواز تابوت                    فر و د    آ مد  از   آ سما ن   تنكّ    با ر و ت

 پائـيز75

________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيا ئـي

________________________________________________________

شكسته   بود   اما  هواي   ثنجره    من

صدا  صدا   مي كرد   بلوغ   زنجره   من

جهان تنم  مي برد  به  منتهاي   بدايت

و برزخي   رو ئـيد  درون   مقبره ي   من

جنون مرتْيه ريخت درون آينه ي شرق

زني به  رقص آمد   ميان  دلهره ي    من

تمام  بهت  نكّاهم  غنوده   در   جادو

" سكوت دسته كّلي شد ميان حنجره من "

 11/9/75

________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا  شهيد ضيائـي

________________________________________________________

شدم   شيداي  آن   زلف  و  بنا كّوش                     چو  ديدم  روي خوب  او  ثرندوش

رخ چون   ماه  و كّيسو   تاب     داده                     "ثياله در كف    و  سجاده  بر دوش"

كرشمه ي نركّسش   د يوا نه ام  كرد                     كه عشق اول از ديده مي زند جوش

حديت   قيل  و  قال   شيخ     بكّذار                      بيا    با    ما   هلا   خمخا نه  بر دوش

كّل  و  كّيسو    فراوان   رويد    اينجا                       كه  او   آمد   من  و  ما  شد   فراموش

فزون تر   از   خط   بغداد    خواهند                      صبوحي خورد كّان   عقل   خاموش

مرا درياب  دستا رم   شد  از    دست                    قبا وا كن   كه    جا كّيرم   در   آغوش

دلم   نخچيري    عشق       تو      بانو                     دلت   مايل   به     عشا ق    بلا ثوش

"الا    يا   خيمكّي    خيمه    فرو هل"                   كه  نبود  عاشقان   را   كّاه   چا ووش

حديتْ  اشتياق    و     بندكّي     كرد                      مرا  چون   بر دكّان حلقه   در  كّوش

اكّر   آن   ماه   يك   شب    رو   نمايد                      ز  چشم  عاشقان كّل  مي زند جوش

فداي      مهر ناز        شاه       خو بان                      تمام   عربده ي    مستان    مي  نوش

25/2/76

________________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيائـي

____________________________________________________

از  طرفش كه مي روم  بخت خطاب  مي كند            وز طرفم كه مي رودسخت عتاب مي كند

شبنم اولين  تثش  ذوق  جنات   تجري   است          كّرچه هميشه عاقبت  باز جواب  مي كند

مضطرب  از   ازل  منم   دلشده  تا    ابد   منم          شوق تو ميكشد مرا آخرش  آب  مي كند

شوق غزل  رسيده شد ميوه  به  عاقبت  رسيد        حال رسيدن تنم  مغبچه خواب  مي كند

ذوق  تو   وزن  مشكلي   وزن  تو  قافيه  طلب          قافيه رطل كهنه اي كهنه شراب  مي كند

ساقي  شب شكن   بيا   صبح  خمار  مي رسم        آب  ترنمي كه  تن  در تب وتاب مي كند

شب  به  سيا ه   زلف   تو   ناز   نمي  زند چرا          ناز  تو  ناز نين  من  قول  شباب  مي كند

ساغر من شكسته اي  سر  به فلك  كشيده اي        صحبت چشم سالكت غمزه مجاب می کند

عرف  تو  عارفانه  شد  شوق  تو   عا شقانه تر          رفتن ثر خرام  هم  تو به  تواب   مي كند

ثيش  تصنع   تنت   كّردن    ما   خلاصه  شد             كّردن ما بدين سبب زلف طناب مي كند

چشم تو ميخانه ترين   چشم من آ شفته ترين           ذوق  ثياله تر ترين  در تو  غياب  مي كند

اندوه   منتشر   شدم    با    تا    ثياله تر  شدم          تا كه حضور نازكت  ميل  غياب  مي كند

بلبل خسته دل  بيا   منبر  كّل  فراهم  است              بوي تنت ترانه را در تب و تاب  مي كند

10/10/76

______________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيائـي

_____________________________________________________

 تا وان  كّر يه ها ي  تو  شد  باران

ثا مال  مقد م  تو چه   بسيا را ن

در كّركّ و ميش وهم ويقين مردند

نا م  تو  را  نو شته  به د يواران

يعني  كنار   سر ب  و  سحر خفتند

خونين  كفن  ترين  سيا وو شان

تكرا ر   آن  سر و د   فراموش   اند

مردان ثاي جوخه دراين ميدان

تا     انتظا ر  آ  مد  نت  اما

مي كّردد اين شب دوباره زندان

5/2/76

________________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيائـي

________________________________________________________________

خنده ي كّل  سرزد از  فرش چمن

خفته اند     اما     شهيدان    وطن

نامه ي    باد    بهار    آورده   است

از   مزار    عاشقان      بوي     كفن

بس كه كّل  ثرثر شد  از  ذوق   تثش

دشنه از خون دارداكنون ثيراهن

انتظا ر   آمدن      از     صبح     شرق

مرده  در    دستان   سرد    اهرمن

فصل   تزوير    شغا د    حيله جوست

نيست اميدي   در اين  چاه  محن

5/2/77

 _____________________________________________________

مجموعه  آتْار رضا شهيد  ضيائـي

_____________________________________________________

اي چشم  توچو نركّس و ابروت  چو كمان

و اي   زلفكان تو   شب   بسيار   اندوهان

ماها     بتا     كّلا    صنما      جان       عاشقا

لختي    چرا    نظر  نكني   سوي  عاشقان

ثروانه وار     سوختم      از      آتش      فراق

شمع    وصال    ره    ننمودم    به   آستان

نفرين به چرخ و هجر بدين كؤ   سكّا لي اش

نفرين كه هيچ چاره نمي كّردد اين غمان

12/3/77

_____________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد  ضيائـي

_____________________________________________________

بار  مي بندد  و  بند يل  بجا  مي ماند

از  سفر خا طر ه  سو ز   صبا   مي ماند

را و يا ن  تا  به خم منزل متروك رسند

جرس  قا فله  در  با د  ر ها   مي  ما ند

ثيش  ر و  وهم  بيابان و نفس هاي عليل

ثشت سر خاطره  جا  ثاي  شما مي ماند

تا دراين غغايت  ممنو ع كبودان ر و يد

ا ز  تب  حنجره ها مشت  صدا  مي ماند

23/6/76

_________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيائـي

_________________________________________________________

مي ر و م  خسته  و  نو ميد ز بازار تو من _ يا هو

حا صلي نيست زبسياري اين ثرسه زدن _ يا هو

مهركّا ن  آ مد   و  مستا ن  چله   بر   د ير    زدند

د ست   من  خورده  كّره  با  رج دامن _ يا هو

چاكر ا ن   سحر ي   بر  د ر   ميخا نه     نشستنند

نشد  ا ما   دل  ا يشان  ز  مصا ئـب ايمن _يا هو

خاك  شد حيرت  كّل  در قدم داغ شقايق الله

عا شقا ن  خسته  و نو ميد  در  آغوش كفن يا هو

15 / 44 / 75

____________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيدضيائـي

____________________________________________________

لولي  وش  ملامتي  خرقه  ثوش  من

شرقي ترين سروده اشراق هوش من

آتش  كّر فته  از كّل  رخساره  تتوا يم

ثنهان  مكن قبا  زجهان سبز ثوش من

خو ن دل كسان شده ارزان ساغرت

دامن مچين از بر ايشان  سروش  من

دلخستكّا ن  كو ي  سيا و و ش توايم

لولي وش   ملامتي  خرقه  ثوش  من

10/11/75

________________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيائـي

________________________________________________________________

ا ز  اين  معبد  به  آن  معبد  كّرفتا ر تماشائـيم

به  اند و هي  حيرت  مبتلا  و  غرق  حاشائـم

تقلا  مي كنم شايد تو با  آن واؤ ه هاي باشي

كه من در جستجوي آن هميشه عين كاشايم

اكّر  ادراك  اينجا يي  و را ي  آمدن ها  شد

به    ابهامي  تبلور    يابد    ايقان     نيو شا يم

خدا  را  يك  زمان  با  ما به آرامي مدارا كن

كه من كّيسوي تاريك  تو را در حال افشايم

15/1/75

________________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيائـي

________________________________________________________________

به خاك افتاد در ثايت الا اي خوب  اي بانو

از آن لحظه كه چشمانت قيامت كرد  رو با رو

تماشا   مي شدم   وقتي    نسيم   جهر  مي آمد

ز  صبح  خلوت  ديدار   تا   جمع   شب  كّيسو

سكوت عشق لبريز از نكّفتن هاي ديرينه  است

اكّر  ثلكي سخن  كّويي اكّر  ثلكي كني  جادو

و لحن كوچه  سرشار  از   ترنم هاي كولي ها

امان   از  ابرو  از  ابرو   امان  از  آهن   و   آهو

25/3/76

____________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيا ئـي

_____________________________________________________________

مرا با خويش خواهد  برد سرما يي كه در راه است

زمستاني  كه ثيش  روست  يلدايي كه در  راه است

نفير   باد   سر كّر دان    شب   سرد   محاق   اندود

خبر   مي داد  از  غوغا  و  بلوايي كه در  راه است

همان اميد بي سا ما ن همان منجي دور از  دست

كنار جاده  خواهد  مرد  فر دايي كه در  راه است

چو  كّل هاي ثريشاني كه  صبح ازخاك  مي افتند

صداي  ماست  اين فرياد  آوايي كه  در  راه  است

26/10/76

________________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيا ئـي

________________________________________________________________

با  زلف  مه كّرفته  به  فرهاد  مي روي

تنها  به  آن  حوا لي  نا شا د  مي روي

از كوچه هاي لطف تما شا كّذشته اي

از ديده ر فته ا ي و نه ا ز ياد مي روي

د و ر  ثيا له  د ر  ترك  صبح  بسته  شد

آ شفته  از  نو ا حي   مرد ا د  مي روي

حا لا   كنا ر  حو صله  د هر  خفته ا يم

و قتي   ز روي  مرقد  ما  شاد  مي روي

10/10/76

________________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيا ئـي

_______________________________________________________________

دل   خسته ام  از  قول  تبارك  و  تعالي

مريم  نفسي  مي رسد  ا ز   سمت  كليسا

اي قول قديمي كه مشكك شده حسنت

از بهرچه ات اين همه مهر است و مدارا

تا  نا م  تو   د ر  ا نجمن   را ز  د ر   آ مد

كّشتيم  روان  بي  سر  و  ثا  سوي  لها سا

سركّشته  در  آن  باديه  بسيار   د و يد يم

اما    نر سيد يم   به    بود ي   و    بو د ا

در طي  مراحل  چه  خيالات كه ثختيم

ز نهار   ر قم  خو رد ه  و لي  عا قبت  ما

بازي   قضا  هست  و  قدر  عر صه  كّيتي

معلو م  كسي    نيست  سر ا نجا م   معما

18/4/77

________________________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيائـي

________________________________________________________________

نداد   عشق  كّريبا ن   ما  به  دست   كسي

نماند   شوق  نكّاري  و  ذوق  هم    نفسي

زمأنه سايه ي حسرت نصيب ماكرده أست

چو    نركّسي    كه      شبا نه    بر     عسسي

نمي ر سد  أكّرم  دست  مر همي  أز غيب

بكّو كه  آب  طرب   آو رم   به  داغ   رسي

چو  صبحه دانه به دانه فتاده ام ازخويش

فغان   به   حا ل   مر غ  كّر فتا ر  در   قفسي

18 /  1 / 77

 _____________________________________________________

مجموعه آتْار رضا شهيد ضيائـي

_____________________________________________________

غبار   سرد   خاموشي   نشسته  بر   رخ   زمان

بس است  هر چه ديده ايم ز بانكّ ناله وفغان

تمام  جو يبا رها  به  خو ن  نشسته ا ند  و  تو

چكّونه  صبر  مي كني  به ظلم  رفته  بر زمان

نفير  هر  كّلوله ا ي  نويد مركّ تازهاي است

هميشه زنده باد و هست شهيد راه خلق مان

سر و د  خلق  قهر ما ن  ترانه  رها يي  ا ست

د ر و د  بر  مجا هد ين  سلام   بر   فد ا ئـيان

24/6/77